In de zee van recensies zet Tjeerd van Erve iedere week een stapel albums op een rij waar je dolgelukkig van wordt. Met een kleine toelichting uiteraard.
Vernieuwend is mbv niet, daar is de plaat minstens vijftien jaar te laat voor. Tweeëntwintig jaar na Loveless bewijst Kevin Shields echter wel nog steeds tot de top van de shoegaze en noiserock te behoren, met als toefje op de negen kersen het idee dat drum ‘n’ bass ook gewoon kan worden uitgevoerd door twee opstijgende straaljagermotoren. Louterende herrie.
Ram hard, compromisloos en goor, Honeys van Pissed Jeans is het perfecte recept om na een lange werk dag al de frustratie van je af te schreeuwen. Rake, vieze en ruwe posthardcore en noiserock die aan The Jesus Lizard en The Birthday Party doet denken, maar ook Cop Shoot Cop in de ruigste momenten
Low Vertical maakt – gelijk dEus – pop met een catch. Een onderliggende tegendraadsheid die niet altijd meteen opvalt, maar er wel degelijk voortdurend onder ligt, even als een dreiging.
Zestien jaar na de originele publicatie komt Blissard nu in een 4 cd box met uitgebreid artwork en schrijven. Een heruitgave uit een periode waarin Motorpsycho elke scheet opnam omdat elke scheet van het trio gelijk stond aan een Gouden ei. De box bevat 48 nummers, waaronder uiteraard het originele album en 22 eerder niet uitgebrachte werken die de bovenstaande Gouden scheet theorie onder schrijven. Na de (eveneens 4 cd’s tellende) heruitgave van Timothy’s Monster is ook Blissard een avontuur voor Psychonaut en andere Motorpsycho geïnteresseerden en doet het verlangen naar nog meer heruitgaven met nu nog verborgen Gouden en een enkele zilveren scheet (en dat alles voor nauwelijks 30 euro).
Net als bij My Bloody Valentine was het een poos stil rond het Belgische kwartet Reiziger maar na een decennium aan rondzwerven in andere projecten keert de band terug met een ijzersterke noiserockplaat waar we net zo enthousiast over mogen zijn als de wederopstanding van My Bloody Valentine.
Met een zelfde mengeling van melancholie, hoop en frustratie die in de jaren 1980 shoegaze en wave, de pop van Placebo en de latere postrock van Aereogramme weerklinken, bouwt Aestrid de eigen escapistische pop. “Weg van hier! Weg van hier!”, echoot in elke met pathos geladen zin.
