Ook humor is racisme. Tenminste, volgens een reaguurder op Joop.nl, ene André Foet. In reactie op het zoveelste vlammende antiracismebetoog (Ik haat witte Nederlanders) schrijft hij: 
Over het slechte Nederlands van André Foet (die naam doet mij trouwens denken aan André Rouvoet, of ben ik nu gek?) zal ik nu niet beginnen. Daarmee zou ik immers bewijzen dat ik een racistische white supremacist ben, die met de taal (‘taal is macht’, zei de postmoderne filosoof Michel Foucault) de verdrukte zwarte medemens wil wegzetten als achterlijk.
Het gaat mij om Foets humorconcept. Foet beschouwt humor als een wapen van de machtigen om de verdrukten nog erger te onderdrukken. Humor als wit privilege om de n***** (ik mag als ‘witte’ het N-woord niet in de mond nemen, ik heb de les uit de South Park-aflevering With Apologies to Jesse Jackson uiteraard geleerd), homo’s en feministen te onderwerpen. Het interessante is dat het Nederlandse woord ‘wit’ ook in de Engelse taal bestaat en, u gelooft het of niet, vertaald wordt met ‘humor’. Humor is wit, dus racisme.
In het opiniepantheon deden afgelopen jaar een aantal nieuwe goden zich gelden, te weten Quinsy Gario, Anousha Nzume, Zihni Özdil, Asha ten Broeke en Frank van der Linde (de laatste is als witte man waarschijnlijk een spion van GeenStijl), die van humorloosheid een machtig wapen hebben gemaakt. De floret kan bij het grofvuil, voor een echt debat hanteer je tegenwoordig de botte bijl.
De blinde monnik Jorge uit Umberto Eco’s De naam van de Roos heeft gelijk, Jezus heeft nooit gelachen en daarom moet alles de fik in. Het is immers war (het Engelse woord voor oorlog bedoel ik, ik maak hier geen typefout).
Genoeg gelachen (of niet, als u Foet, Özdil of Ten Broeke heet). In de tegenstelling tussen de islam en het Westen heb ik nooit zo geloofd. Dat is meer iets voor de bloggers van de Ware Religie en de fans van Geert Wilders. In een tegenstelling tussen wit en zwart geloof ik ook niet nu.
De ware tegenstelling is misschien wel die tussen de humoristen en de humorlozen. De humoristen relativeren, de humorlozen haten.
Ook met zwarten (ik houd niet van dat woord, ik heb het gevoel dat ik hiermee mensen zwart maak, maar goed) kun je lachen trouwens. Chris Rock maakte een aantal jaren geleden, dus lang na de jaren ’70, een prachtige sketch over het N-woord, waar het publiek (zwart en wit) helemaal dubbel om lag.
http://youtu.be/iau-e6HfOg0
